Rahaf el-Mukajed tha: “Ju jeni duke parë, këto (sulme) nga televizori ose telefoni juaj
por nuk jeni dëshmitarë të drejtpërdrejtë. Ne jemi ata që e kemi pësuar gjithë këtë shkatërrim. Ne i shohim dhe i dëgjojmë këto tinguj të tmerrshëm.”
Në veri të Rripit të Gazës në kampin e refugjatëve Xhibilja, në rrënojat e shtëpive të tyre që u shkatërruan nga forcat Izraelite
Vajza 11-vjeçare Rahaf al-Mukayyed, duke iu drejtuar botës tha se banorët e Gazës po vdesin nga uria dhe të ftohtit në këto ditë kur bota islame po përgatitet për muajin e Ramazanit.
Rahaf, e cila ndoqi kursin e gazetarisë dhe moderimit, si dhe shkollën para 7 tetorit, kur filluan sulmet e përgjakshme të Izraelit vrasës në Gaza, ëndrrat e saja nga kjo ditë për të ardhmen u shkatërruan.
Si pasojë e sulmeve të forcave vrasëse izraelite, nën rrënojat e shtëpive të shkatërruara, Rahaf tha se ka ende shumë dëshmorë.
Ajo vuri në dukje se ata u ngritën, herët në mëngjes për të falur namazin e sabahut dhe më pas u bënë gati për të shkuar në shkollë.
Shtëpitë, shkollat, dyqanet, rrugët; Me pak fjalë, gjithçka u shkatërrua. Ajo deklaroi se Gaza është bërë një vend i pabanueshëm.
Rahaf vuri në dukje se ata kishin shumë frikë kur bombardoheshin shtëpitë ku jetonin civilët dhe tha: “Ju jeni duke parë, këto (sulme) nga televizori ose telefoni juaj por nuk jeni dëshmitarë të drejtpërdrejtë. Ne jemi ata që e kemi pësuar gjithë këtë shkatërrim. Ne i shohim dhe i dëgjojmë këto tinguj të tmerrshëm.”
Rahaf, tha se kur vrasësi Izraeli bombardoi shtëpinë ku jetonin, ata ishin shumë të frikësuar dhe të gjithë banorët e lagjes kishin frikë nga sulmet. Njerëzit filluam të vrapojnë andej-këtej për të shpëtuar dhe në rrugë kishte frikë. Ajo ka thënë se kanë qenë dëshmitare e pamjeve të tmerrshme.
Duke theksuar se nuk ka ku të shkojnë edhe nëse lufta do të përfundoj, Rahaf tha: “Tani njerëzit po i varrosin nëpër rrugë, njerëzit nuk dinë më ku të shkojnë. Dikur bënim një jetë normale. Unë vazhdoja shkollën, u regjistrua në një kurs të Kur’anit dhe një kurs gazetarie, por vrasësi Izrael shkatërroi gjithçka.”
Rahaf pyet: “Kush do ta kthejë atë që kemi humbur?” Bashkësia ndërkombëtare nuk flet kundër asaj që po ndodh në Gaza.
Rahaf, përmendi se njerëzit po vdesin nga uria dhe të ftohtit në veri të Gazës. Ajo tha : “ Njerëzit bluanin orizin, ushqimin e kafshëve dhe elbin në miell. Ky ishte ushqimi i tyre, tani nuk ka mbetur asgjë. Nuk ka tranguj, domate apo karrota. Ne duam që lufta të përfundojë dhe duam të hamë të korrat tona. Ne hamë njëherë në ditë. Le të përfundojë lufta, njerëzit janë të uritur. Gjithçka është kaq e shtrenjtë, saqë njerëzit nuk mund të blejnë më ushqim.”
Më kujtohen njerëzit që jetonin në tenda dhe duke vënë në dukje se çadrat merrnin ujë kur binte shi, ajo tha se shumë njerëz vdiqën nga i ftohti.
Duke kujtuar se bota islame po përgatitet për muajin e Ramazanit, Rahaf tha:
“Do të hani fruta dhe perime. Do të keni syfyr dhe iftar. Çfarë ushqimi duhet të hamë?
Ju do të mendoni. Ne jemi te uritur. Do të prisni lajmin se populli i Gazës po vdes nga uria, këtë po prisni të dëgjoni? Ne jemi njerëz,
kemi emocione. Ne jemi qenie njerëzore, nuk jemi vetëm lajm. A doni që historia të shkruajë se populli i Gazës ka vdekur nga uria? Nëse nuk na ndihmoni sot, kur do na ndihmoni?”
Rahaf duke shpjeguar thotë kur bombardohen shtëpitë e fqinjëve, në shtëpinë e banuara është sjellë një i plagosur dhe se gjendja e tij nuk ishte e rëndë. Ky i plagosur vdiq të nesërmen pasi nuk kishte mjekim apo mjekim në spitale.
Rahaf tha: “Është shumë e vështirë të humbasësh dikë. Ju e keni përjetuar këtë ndjesi? Po të ishim të sigurt se do të bëheshim dëshmorë, nuk do të largoheshim nga shtëpitë tona. Nga bombat dhe të bëhemi dëshmorë
nuk kemi frikë. Sepse dëshmori është në gradat më të bukura në xhenet. Por nëse plagosemi vuajm, sepse nuk mund të marrim trajtimin e duhur dhe kemi frikë të vdesim nga dhimbjet.”
