Ka shumë lutje në Kur’anin Famëlartë, i cili është fjala e Allahut të Madhëruar dhe udhërrëfyesi ynë për në botën tjetër. Si muslimanë, ne i përdorim lutjet këtu për t’u kthyer te Allahu ynë dhe për ta kërkuar Atë. Lutjet në Kur’anin e Shenjtë janë gjithashtu shembuj të mirë për të shprehur respektin dhe dashurinë tonë. Për ju kemi bashkuar 10 lutje prej Kur’anit të Shenjtë së bashku me interpretimet e tyre.
“Zoti ynë, bëna neve dyve besimtarë të sinqertë ndaj Teje dhe nga pasardhësit tanë, njerëz të bindur ndaj Teje, na i mëso rregullat e ibadetit (adhurimit) tanë dhe falna neve, vërtet Ti je që falë shumë, je mëshirues”! Sure el-Bekare, ajeti 128
Komentuesit në përgjithësi thonë se ka pasur një strukturë të mëparshme në vendin e Qabes, bazuar në frazën “ai po i ngrinte themelet e saj” në ajetin 127 thuhet se u shkatërrua me kalimin e kohës (gjatë përmbytjes së Nuhut) dhe u mbulua me rërë, ata thonë se Ibrahimi (a.s.) i zbuloi këto themele të vjetra dhe ngriti ndërtimin e Qabes mbi to. Ata gjithashtu citojnë disa transmetime se Qabeja u ndërtua për herë të parë nga engjëjt ose Ademi (a.s.). (cit. Taberi, I, 546-549)
“Zoti ynë, ne e besuam atë që e zbrite (shpalljen), e pasuam të dërguarin (Isain), pra shënona bashkë me ata që dëshmojnë (besimin e drejtë)!” Sure Ali Imran, ajeti 53
Nga lajmi i mirë i mëmësisë dhënë Merjemes dhe karakteristikat e fëmijës që ajo do të lindë, është përmendur në ajete 45-51, dhe tema e lindjes së Isait (a.s.) trajtohet gjerësisht edhe në suren Merjem (19/16-36). Detaje rreth jetës së tij dhe aktiviteteve të predikimit nuk janë përfshirë në Kur’anin e Shenjtë. Nuk ka përshkrime të ngjarjeve në Kur’an për ndodhjen e mrekullive të përmendura në ajetet e mësipërme. Arsyeja për këtë mund të shpjegohet si vijon: Isai (a.s.) është më i rëndësishëm se të tjerët në kuptimin e perceptimit si pejgamber. Ai është në një pozicion të ndryshëm nga pejgamberët e tjerë, adresuesi që pranon se pejgamberi është i dërguari i Zotit, beson se ka marrë shpallje nga Zoti, kryen një detyrë të shenjtë, por është edhe qenie njerëzore.
Ata të dy thanë: “Zoti ynë, ne i bëmë të padrejtë(i dëmtuam) vetvetes sonë, në qoftë se nuk na falë dhe nuk na mëshiron, ne me siguri do të jemi prej të shkatërruarve!” Sure Araf, ajeti 23
Para se Adami dhe Havaja të hanin frutin e ndaluar, në një farë mënyre, ata ishin naivë si fëmijë dhe të pavetëdijshëm për mëkatin. Mirëpo, kur u tunduan nga djalli dhe e thyen ndalimin, ata panë pjesët intime të njëri-tjetrit dhe menjëherë u përpoqën t’i mbulonin me gjethe. Mashtrimi që u bëri shejtani, Ademit dhe Havasë ishte e keqja e parë ndaj njerëzve dhe ngrënia e frutit të ndaluar nga ana e tyre ishte mëkati i parë i njerëzimit. Fakti që Ademi dhe gruaja e tij u përpoqën menjëherë t’i mbulonin pjesët intime pa qenë nën asnjë sugjerim, tregon se ndjenja e modestisë vjen nga natyra dhe se lakuriqësia dhe ekspozimi i disa pjesëve të trupit janë të dëmshme për njerëzit.
“Dhe me mëshirën tënde, na shpëto prej popullit jobesimtar!” Sure Junus, ajeti 86
Edhe pse Musai (a.s.) e dinte se njerëzit të cilëve iu drejtua besuan, ai u tha atyre një deklaratë të kushtëzuar si “nëse besoni në Allahun” mënyra se si ai e thotë shpjegohet, kjo deklaratë në preferencat e tyre, u tha se kishte për qëllim motivimin, inkurajimi e vetëmbrojtjes dhe shpirtit luftarak. Përmendja e nënshtrimit ndaj Allahut është për të mbështetur këtë kuptim. Nga ajeti kuptohet gjithashtu se ekziston një lidhje e ngushtë ndërmjet besimit dhe nënshtrimit. Të adresuarit e Musait (a.s.) kësaj thirrjeje iu përgjigjën duke deklaruar se kishin besuar Allahun; Por ata nuk i injoruan dobësitë e tyre dhe nuk i toleruan ato. Për të mos iu nënshtruar sprovave të rënda që nuk mund t’i durojnë dhe për të penguar që shtypësit t’i nënshtrohen dënimit, Ata i thirrën Allahut dhe iu lutën që të shpëtonte nga duart e atyre jobesimtarëve.
“Zoti ynë! Më fal (gabimet) mua edhe prindërve të mi, fali edhe të gjithë besimtarët ditën kur jepet llogaria.” Sure Ibrahim, ajeti 41
Kuptohet se këtë lutje Ibrahimi (a.s.) e ka bërë pas lindjes së djalit të tij Is’hakut nga gruaja e tij Sara. Sipas transmetimeve, Ibrahimi (a.s.) kur i lindi djali i tij Ismaili (a.s.), ai ishte 99 vjeç në atë kohë dhe 112 vjeç kur i lindi Is’haku (a.s.). (Ibni Kethiri, 1, 252) Ibrahimit (a.s.) iu pranua lutja që kishte bërë më parë (Saffat 37/100) dhe këta dy fëmijë iu dhanë atij pavarësisht moshës së tij. Shihet se këtë bekim e ka marrë me falënderim dhe lavdërim ndaj Allahut.
“Pse një grup prej robërve të Mi thanë: ‘O Zoti ynë, ne besuam, prandaj na falë dhe na mëshiro, se Ti je më i miri i mëshiruesve!’” Sure Mu’minun, ajeti 109
Këtu, përshkruhet një skenë nga gjykimi i jobesimtarëve në ahiret: “Allahu u kujton jobesimtarëve refuzimin e ajeteve të Tij, kur ato u lexuan atyre, ato i mohuan dhe i refuzuan ato.” Pa dyshim, duke qenë se e gjithë e keqja e jobesimtarëve fillon me mohimin e ajeteve nga ana e tyre, kuptohet se ky krim është veçanërisht i dëmtuar. Përgjigja e dhënë nga jobesimtarët është shprehja e saktë e së vërtetës: “Ne u ndikuam nga ana jonë e keqe; u bëmë një shoqëri heretikësh”. Kjo do të thotë se mohimet dhe rebelimet nuk bazoheshin në kërkime të sinqerta ose ide të dhëna nga mendja dhe mendimet tuaja, por në fazat e dëshirave egoiste, interesave vetjake dhe dobësive njerëzore. Pra, “Na largoni nga këtu!” klithmat do të mbeten pa përgjigje.
“(Pasi iu plotësua dëshira, Jusufi tha) Zoti im, Ti më ke dhënë mua pushtet, ma mësove mua komentimin e ëndrrave; o Krijues i qiejve e i tokës, Ti je kujdestar imi në Dunja e në Ahiret, më bën të vdes musliman dhe më bashko me të mirët!” Sure Jusuf, ajeti 101
Jusufi (a.s.) shpreh mirënjohjen ndaj Allahut duke përmendur se Allahu është kujdestari i tij, i cili e qeveris dhe e mbron atë si në këtë botë ashtu edhe në ahiret, dhe thekson se mundësitë që i jepen njeriut në këtë botë duhet t’i shërbejnë qëllimit të “të qenit njeri i mirë dhe musliman i mirë”.
“I lartë është All-llahu, Sundimtar i vërtetë. Ti mos nxito me Kur’anin para se të përfundojë shpallja e tij te ti, thuaj: ‘Zoti im, më shto dituri!’” Sure Ta Ha, ajeti 114
Arabët janë njerëzit e parë të cilëve iu drejtohet Kur’ani i Shenjtë. Prandaj u zbrit në gjuhën arabe, edhe pse është e natyrshme që kjo të ndodhë, padyshim që ka shumë urtësi në përcjelljen e mesazhit të fundit hyjnor në këtë mjedis dhe në këtë gjuhë. Në dritën e transmetimeve mbi këtë temë, ajeti i 114-të përgjithësisht interpretohet si shqetësimi i Pejgamberit për të mos qenë në gjendje ta ruajë atë siç duhet gjatë marrjes së shpalljes, në një mënyrë u shpjegua se ai ishte i shqetësuar se nuk mund të ruante njohuritë e tij dhe se ai u përpoq menjëherë t’i përsëriste ato për t’i mësuar përmendësh. Para së gjithash, ky ajet edhe pse i drejtohet Muhamedit (a.s.), ai ka të bëjë me të gjithë ata që lexojnë Kur’an në të gjitha epokat.
“Kur djelmoshat u strehuan në shpellë e thanë: ‘O Zoti ynë, na dhuro nga ana Jote mëshirë dhe na përgatit udhëzim të drejtë në tërë çështjen tonë!’” Sure Kehf, ajeti 10
Allahu i Plotfuqishëm tregon fundin e botës dhe se të vdekurit do të ringjallen në botën tjetër, për të kuptuar më lehtë këtë Allahu jep shembull në ajetet 9-26 që tregon ngjarjen që përfshihën “As’habi Kehf”. Kehf “shpella e madhe dhe e gjerë në mal”; As’hab Kehf do të thotë “miq shpelle” që zgjohen pasi janë vënë në gjumë në një shpellë për vite me radhë.
“O ju që keni besuar, pendohuni tek All-llahu me një pendim të sinqertë në mënyrë që Zoti juaj t’i largojë prej jush të këqijat, t’ju shpie në xhennete nën të cilët rrjedhin lumenj ditën kur All-llahu nuk e turpëron Pejgamberin, e së bashku me të as ata që kanë besuar. Drita e tyre ndriçon para tyre dhe në të djathtë të tyre, e ata thonë: ‘Zoti ynë, vazhdona dritën tonë, falna neve. Vërtet, Ti je i plotfuqishëm për çdo send’”. Sure Tahrim, ajeti 8
Fjala nasûh, e cila përdoret në këtë ajet në lidhje me llojin e pendimit të kërkuar, do të thotë “i pastër” dhe gjithashtu “korrektues, rigjenerues”; Në lidhje me këto kuptime, fjala nus’h do të thotë “të japësh këshillë, të këshillosh”. Shprehja në ajet nënkupton kuptimin e plotë të pendimit. Tregon se duhet të përfshijë vendosmërinë për t’u penduar dhe për të mos u kthyer mbrapa nëse pendoheni. Duke marrë parasysh kuptimet fjalorore të fjalës dhe kushtet e kërkuara për pendim, kjo fjalë është përkthyer si “sinqerisht dhe me vendosmëri”. Pendimi i bërë me sinqeritet dhe vendosmëri të tillë quhet edhe pendim-i nasûh në burimet islame.
