Predstava ”671-LOV”, prema tekstu i u režiji mlade crnogorske autorke Hane Rastoder, biće izvedena na sceni bjelopoljskog Centra za kulturu u utorak, 27. februara, sa početkom u 20 sati – navodi se na sajtu Opštine Bijelo Polje.
Predstava je realizovana u saradnji sa Crnogorskim narodnim pozorištrem kao nastavnom bazom FDU – Cetinje, magistarski je rad iz predmeta Pozorišne režije u klasi red. prof. Radmile Vojvodić i saradnice u nastavi Lidije Dedović, a inspirisana je zločinom u Štrpcima počinjenim 27. februara 1993. godine, odnosno otmicom dvadeset putnika civila iz voza 671.
U predstavi igraju: Dejan Ivanić, Tihana Ćulafić, Milica Šćepanović, Jovana Brnović, Ognjen Sekulić i Kristijan Blečić.
Autorski tim predstave čine: Ivanka Vana Prelević, scenografkinja, Mia Đurović, kostimografkinja, Enes Tahirović, kompozitor, Nataša Milićević asistentkinja režije i Danilo Milatović, izvršni producent.
Ulaz je besplatan!
,,Predstava „671 – LOV” inspirisana je zločinom u Štrpcima počinjenim 27. februara 1993. godine, odnosno otmicom dvadeset putnika civila iz istoimenog voza. Radnja prati dramu porodice traumatizovane gubitkom svojeg člana, tj. reperkusije društvene krize na jednu od njegovih tvorbenih jedinica – porodicu. Porodica se preko noći našla bez društvenog oslonca, u mraku bez odgovora na pitanja o sudbini njihovih otetih, usred cijepanja dotadašnje im domovine Jugoslavije. Što je vlast više nijema i gluva na pitanja koja porodica postavlja, to je porodica usljed iznevjerene nade sve više ogorčena prema društvu – u prvom redu vlasti, ali i pripadnicima drugih nacionalnosti, njihovim sugrađanima, komšijama i sl. Porodica živi u strahu, njena svakodnevica obojena je osjećanjem neprestane ugroženosti, a to, paradoksalno, hrani individualnu destruktivnost i u konačnom dovodi do raspada porodice, ostavljajući tragove doživotnih trauma koje će nesvjesno prenijeti na svoju djecu. Osnovni cilj predstave jeste da otvaranjem teme konkretnog zločina kreativni tim projekta uputi na posljedice nedostatka dijaloga i „zastarijevanja“ ovakvih slučajeva. Nemaran odnos prema individualnim i kolektivnim traumama devedesetih, u krajnjem, dovode do slobode u interpretaciji prilikom rekonstrukcije događaja i relativizaciji koja nakon niza godina od problematičnog događaja, dovodi do toga da se društvo bavi brojkama, više nego li samim zločinom te onim što je do njega dovelo.
Sugerišemo da posredno i neposredno cijenu zločina plaćaju svi, te da je pitanje međunacionalnih sukoba neminovno pitanje i profiterstva izvršnih nalogodavaca. Nastojimo da kroz „studiju slučaja“ u Štrpcima, otvorimo pitanje odgovornosti, krivice i posljedica koje je takvo djelovanje ostavilo na porodice žrtava, počinioce, svjedoke i konačno djecu koja su se izrodila baš tih godina.Aktuelnost ovog teksta potvrđuje tridesetogodišnjica zločina koja se navršila 27. februara 2023. godine.”, kazala je Hana Rastoder.
